«εβλέψατε εις τα πετεινά του ουρανού, ότι ου σπείρουσιν, ουδέ θερίζουσιν, ουδέ συνάγουσιν εις αποθήκας και ο πατήρ υμών ο ουράνιος τρέφει αυτά, ουχ υμείς μάλλον διαφέρετε αυτών;» Κατά Ματθαίον στ΄26

Μια Παπαδίτσα, ή Καλόγερος, ή και Στεφανίδα όπως αποκαλείται στη ντοπιολαλιά μας, τις τελευταίες ημέρες συχνάζει στο Κοιμητήριο του χωριού, άλλοτε τιτιβίζοντας κι άλλοτε κάνοντας περίεργα ακροβατικά. Τη μια χοροπηδάει ρυθμικά πάνω στους Σταυρούς και τις ταφόπλακες, την άλλη καθρεφτίζεται στα γυάλινα εικονοστάσια και άλλοτε κρέμεται ανάποδα στις διπλανές αγριοτριανταφυλλιές, τσιμπολογώντας τους καρπούς τους.

Με τη φροντίδα του Θεού, ζει χωρίς να σπέρνει,  χωρίς να θερίζει,  και να συγκεντρώνει σε αποθήκες. Μάλιστα προσφάτως εξασφάλισε, άνευ ενοικίου, μαρμάρινο πολυτελές και προπάντων ασφαλές σπιτάκι, απαρνούμενη τις φυλλωσιές απ΄τα διπλανά σφενδάμια, αμυγδαλιές και άλλα θαμνώδες φυτά, που τώρα οργιάζουν από βλάστηση.

Συγκατοικεί πλέον με πρώην συγχωριανό μας, στο Κοιμητήριο της Εκκλησιάς, κλωσώντας τα αυγά της, μέσα σε μια φωλιά, που έπλεξε με πολύ κόπο και επιμέλεια, μαζεύοντας, πούπουλα, τρίχες και μικρά κλαδάκια από τη γύρω περιοχή. Μάλιστα για περισσότερη άνεση και πολυτέλεια, προέκτεινε το χώρο γύρω απ΄ αυτή, στρώνοντάς τον με βρύα και λειχήνες, κάνοντάς τον, σαν ένα καταπράσινο φυσικό χαλί.

Με τη συμπεριφορά της αυτή, επιβεβαίωσε την Πρόνοια του Θεού, όπως αυτή διδάχτηκε απ΄ τον Θεάνθρωπο και εμπεριέχεται στο στ΄ Κεφάλαιο του κατά Ματθαίου Ευαγγελίου.

Η φωλιά, βρίσκεται μέσα στη μαρμάρινη κηροθήκη, στην κάτω μεριά ενός τάφου.

Ποιος ξέρει άραγε γιατί διάλεξε αυτόν το συγκεκριμένο τάφο.

Πάντως, ο ένοικός του, λάτρευε κυριολεκτικά τα ζώα και τα πουλιά. Μας μιλούσε συνέχεια γι αυτά, με την κάθε λεπτομέρεια. Για τη σοφία τους, την ταπεινότητα και την ολιγάρκεια που τα διέκριναν. Μιας και τσοπάνος από μικρό παιδί, μέχρι τα βαθειά γεράματα, συναναστρέφονταν περισσότερο με αυτά, παρά με τους ανθρώπους.

Με αυτά συνεννοούνταν καλύτερα, έτσι μας έλεγε !